Newsletter – Krishna Kshetra Swami, Nr #12 – 5 kwietnia 2020
Tłumaczenie – bhn Julia
Korekta – Urja śakti devi dasi
Dokąd prowadzi nasze zbiorowe działanie wobec naszej planety?
W swoim opisie wieku Kali, Śuka recytuje Bhumi-gitę– Pieśń o Ziemi (Bhagavata Purana, Księga 12, Rozdział 3). W tej pieśni Ziemia (jako kobieca postać) śmieje się z żądzy niezliczonych królów w ich daremnych próbach podbicia jej. W poszukiwaniu kontroli nad nią, nie udaje im się kontrolować własnych impulsów zmysłowych i stają się nieświadomi zbliżającej się śmierci (Bhagavata Purana 12.3.4-5). Następstwem takiej ignorancji jest niewłaściwe wykorzystanie darów ziemi, co prowadzi do niedostatku. Swami Prabhupada omawiał tę dynamikę przy wielu okazjach, na przykład podczas wykładu, który wygłosił w Los Angeles:
„Kiedy tylko dopuścisz się nadużycia, zasoby zostaną wstrzymane. Ostatecznie nie masz nad nimi kontroli. Nie możesz wyprodukować wszystkich tych rzeczy. Możesz zabić tysiące krów każdego dnia, ale nie możesz stworzyć nawet jednej mrówki. Jesteś bardzo dumny ze swojej nauki. Widzisz? Po prostu stwórz w laboratorium jedną mrówkę, poruszającą się, niezależną. A ty zabijasz tak wiele zwierząt. Dlaczego? Zatem jak długo to potrwa? Wszystko zostanie wstrzymane”. (Wykład Śrila Prabhupady z Bhagavad Gity 3.11-19, Los Angeles, 27.12.1968)
Raz jeszcze, złe traktowanie krów wiąże się ze złym traktowaniem ziemi, a to postrzegane jest jako wytwór ludzkiej arogancji. Taka arogancja jest uosobiona w naukowcach, którzy zuchwale i bezpodstawnie twierdzą, że dobrobyt ludzi będzie zawsze zapewniony przez ich (naukowców) niewyczerpaną moc tworzenia. Dlatego – tak brzmi aroganckie rozumowanie – zabijanie zwierząt może być kontynuowane bez ograniczeń. I tak, wraz rzezią, „rozumowanie” to napędza dystopię, którą dzisiaj tworzą ludzie z tej planety.
Zastanawiamy się, dokąd prowadzi zbiorowe zachowanie ludzi w stosunku do naszej planety Ziemi? Powiązane pytanie dotyczy możliwości lub niemożliwości zmiany naszych nawyków, a być może i naszej „natury”.
– Z Cow Care in Hindu Animal Ethics autorstwa Kennetha R. Valpeya, Palgrave Macmillan, 2020. Dostępne pod adresem: https://link.springer.com/book/10.1007/978-3-030-28408-4
Czy ludzka dzikość może zostać okiełznana?
Nasza ludzka dociekliwość skłania nas zadania pytania, czy można okiełznać ludzką dzikość? Czy to możliwe, że tym, co czyni nas ludźmi, jest w istocie zdolnością do wewnętrznej reformy i przemiany, zdolnością ułatwiania i odżywiania duchową mądrością, etycznym rozumowaniem, refleksją i świadomym wyborem? Powiedziałbym, że jest to w szczególności pogląd przedstawiony w Bhagavad Gicie i w całym nurcie bhakti w tradycji hinduskiej. Ponadto pogląd ten ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia i zmiany smaku, co jest podstawą istnienia i zmiany nawyków żywieniowych.
– Z Cow Care in Hindu Animal Ethics autorstwa Kennetha R. Valpeya, Palgrave Macmillan, 2020.
Poczucie zdumienia
W nurcie hinduskiej tradycji dominuje szczególne pojęcie, a mianowicie doświadczenie zdumienia (adbhuta-rasy). Zdumienie można postrzegać jako ziarno pokory – uznanie własnej znikomości, słabości i ograniczonej mocy rozumowania, które mogą otworzyć nas na rodzaj wewnętrznej przemiany – przemiany serca – niezbędnej do prawdziwie etycznego stylu życia w odniesieniu do wszystkich żywych istot na świecie. Z takiej pokory może wyniknąć rodzaj zrozumienia, które może pozwolić nam przyjąć i żyć zgodnie z konkluzją stwierdzenia Caitanyi (które przedstawił w rozmowie z uczniem Sanatanem Goswamim w czasie podróży powrotnej z Vrindavan do Puri):
„Wszystkie stworzenia (jivy) są wiecznymi sługami najwyższej osoby, Kryszny”. (Caitanya-caritamrita, Madhya 20.108) Prosta zmiana świadomości ze starania się być panem na zaakceptowanie tego, że jesteśmy sługami, może mieć, zgodnie ze rozumieniem hinduizmu Vaisnava, znaczenie dla uświadomienia sobie właściwego związku ze wszystkimi istotami.
– Z Cow Care in Hindu Animal Ethics autorstwa Kennetha R. Valpeya, Palgrave Macmillan, 2020.